عکاسی: چرا نمیتوانیم دوربین خود را به هر سویی که در حال تماشای آن هستیم بگیریم و آن تصویر را ثبت کنیم؟ این سوال به ظاهر سادهای است. در عین حال پاسخ به آن بسیار پیچیده بوده و برای پاسخگویی نه تنها نحوهٔ ثبت تصویر توسط دوربین بلکه نحوهٔ کارکرد چشم انسان را باید بررسی نمود. پاسخگویی به چنین سوالی سبب آشکار شدن حقایق شگفتآوری از درک هر روز ما از جهان پیرامون میشود. چشمان ما قادر هستند تا به یک صحنه بنگرند و در همان حال براساس موضوع در حال رویت، خود را تنظیم کنند. این در حالی است که دوربین عکاسی تنها یک نمای مشخص را ثبت میکند. این ویژگی چشم انسان عامل بسیاری از برتریهایی است که ما از چشم خود نسبت به دوربین عکاسی میشناسیم. به عنوان مثال چشمان ما قادرند میزان روشنایی تصویر را بر اساس سوژههای مختلف که بر آن فوکوس کردهایم جبران کنند، میتوانند به اطراف بچرخند و به این طریق زاویهٔ دید را افزایش دهند و یا به صورت پیاپی بر سوژههایی با فواصل مختلف فوکوس کنند.فرآیند دیدن بوسیله چشم بیشتر به یک دوربین فیلمبرداری شبیه است به این معنا که مغز تصاویر مرتبط به یکدیگر را به منظور استخراج یک تصویر نهایی پردازش میکند. در مجموع میتوان گفت که سیستم بینایی انسان به دلیل زیر بینظیر است: آنچه که ما میبینیم در واقع تصویری است بازسازی شده توسط ذهن بر اساس ورودیهایی که توسط چشم تامین شده است و این تصویر دقیقا نتیجه نور رسیده به چشمها نیست. بررسی تفاوتهادر این مقاله به سه تفاوت میان دوربین و چشم انسان میپردازیم: ۱. زاویهٔ دید۲. رزولوشن و جزئیات تصویر۳. رنج (محدوده) دینامیکیاین سه مورد در واقع موضوعاتی هستند که بیشترین تفاوت میان چشم و دوربین را میتوان در آنها جست. هرچند موضوعات دیگری نیز هستند مانند عمق میدان، تراز سفیدی و فضای رنگ که در این مقاله مورد بحث قرار نمیگیرند. زاویه دیددر دوربین این پارامتر توسط فاصلهٔ کانونی لنز (همچنین اندازه سنسور دوربین) تعیین میشود. به عنوان مثال یک لنز تله فاصلهٔ کانونی بزرگتری داشته و بنابراین دارای زاویهی دید بستهتری در مقایسه با یک لنز پرترهٔ استاندارد میباشد. شکل زیر نحوهٔ تاثیر فاصلهٔ کانونی را بر زاویهٔ دید به سادگی نشان میدهد. متاسفانه در مورد چشم نمیتوان به این راحتی اظهار نظر کرد. با وجود اینکه چشمان ما دارای فاصلهٔ کانونی حدود ۲۲ میلیمتری هستند اما باید توجه کرد که اولا شبکیه یعنی محل تصویر در چشم کروی بوده و انحنا دارد و ثانیا نواحی کناری میدان دید ما نسبت به مرکز دارای توانایی ثبت جزئیات کمتری است و همچنین تصویری که میبینیم نتیجهٔ ترکیب دید هر دو چشم است. بسته به اینکه دیدن سوژه توسط چشم را چگونه تعریف کنیم، هر چشم به تنهایی دارای زاویهٔ دیدی از ۱۲۰ تا ۲۰۰ درجه است. در دیدن با دو چشم، ناحیهٔ مشترک میان هر دو چشم حدود ۱۳۰ درجه است که معادل زاویه دید یک لنز فیشآی است. به دلایل مربوط به سیر تکامل بشر، دید کناری تنها برای حس کردن حرکت و دیدن اشیای بزرگ کاربرد دارد. اگر قرار باشد زاویه دید چشم را (۱۳۰ درجه) در یک دوربین به دست بیاوریم تصویر به شدت تغییر شکل یافته و غیرطبیعی میشود. منبع:مجله اینترنتی برترین ها