هر آنچه که باید در مورد NFC بدانیداحتمالا گوشی هوشمند بعدی تان به NFC مجهز خواهد بود و به احتمال بسیار زیاد کاربردهای آن تنها به پرداخت های الکترونیک با موبایل ختم نخواهد شد.سازندگان گوشی های هوشمند، اپراتورها و شرکت های اعتباری همه و همه علاقمندی خود را برای بهره گیری از NFC (Near Field Communication) ابراز کرده اند. و حالا ما شور و اشتیاق آن ها را با شما به اشتراک می گذاریم: NFC از پتانسیل فوق العاده بالایی برخوردار است. خیلی زود ما می توانیم از این قابلیت برای پرداخت صورتحساب ها، باز کردن قفل در خانه، کنار گذاشتن دردسر های حفظ کلمات عبور شبکه های Wi-Fi ، و حتی ارائه بلیت مترو تنها با استفاده از گوشی مان بهره بگیریم.
NFC چیست؟NFC یک پروتکل ارتباطی کم مصرف و با برد نزدیک میان دو ابزار است. یکی از این ابزارها، که آغازگر ارتباط محسوب می شود، از القای مغناطیسی برای ایجاد یک میدان رادیویی که در دید و دسترسی ابزار هدف باشد، استفاده کرده و برای مقادیر کم حجم داده ها امکان انتقال در فواصل کوتاه به صورت بی سیم را فراهم می آورد. در مورد NFC این فاصله باید کمتر از 10.16 سانتی متر باشد.اگر تصور می کنید که NFC شباهت زیادی به RFID دارد، باید بر تصورتان صحه بگذاریم. این امر به دلیل آن است که NFC شکلی توسعه یافته از RFID محسوب می شود. تفاوت آن ها در این است که RFID مشابه یک خیابان یکطرفه عمل می کند و تنها به ارسال اطلاعات به پایانه می پردازد اما از سوی دیگر NFC همانند ارتباطی دو طرفه است و امکان ارسال و دریافت اطلاعات را برای ابزارهای مجهز به این پروتکل مهیا می کند.همانند سایر پروتکل های ارتباطی بی سیم چون Wi-Fi و یا بلوتوث، NFC هم به طرز آزاردهنده ای کند است و حداکثر نرخ انتقال داده در آن به 0.424 مگابیت در هر ثانیه می رسد که حدود یک چهارم بلوتوث است. اما از سوی دیگر NFC چند مزیت کلیدی نسبت به بلوتوث دارد: این استاندارد تنها به انرژی معادل 15 میلی آمپری نیاز دارد که تأمین آن برای باتری های گوشی های هوشمند امروزی تقریبا هیچ زحمتی ندارد. نسبت به بلوتوث استاندارد امن تری محسوب می شود و نیازی به دردسرهای استفاده از بلوتوث هم برای بهره گیری از آن وجود ندارد. NFC نیازی به هیچ پیکربندی خاصی نداشته و تنها با یک حرکت می توان دو ابزار را به هم متصل ساخت.